Deprem…
Cuma günü meydana gelen merkez üssü Samos(Sisam) ve Seferihisar olan, güzel İzmirimizin en derinden hissettiği deprem…
Nerede bir can acısa, yürekler oralı…
Her dakika yeni bir haber beklemek, enkaz altında kalanlardan bir “ses” duyabilmek için saatlerce çalışmak, umutla çalışmak, yorulmadan çalışmak için savaş veren kurtarma ekipleriyle birlikte hop oturup hop kalkıyoruz…
Arama kurtarma ekiplerinin fiziki yükünün yanında, psikolojik yüklerini tahmin edebiliyor musunuz? O kurtarma köpeklerinin halini?
Zonguldaklıyım ben…
göçük altında kalanlardan haber beklemenin ne demek olduğunu bilirim. Beklemek çok zor çok…
1999 depreminde de yalnızdım İstanbul’da. Yüreğim çıkıp taşmıştı göğsümden sanki.Böyle durumlarda metanetli olanlardanım, önemli olan hayatta kalmak, haber verebilmek nasıl ayakta kalırım ve yardım edebilirim diyebilmek için metanet…
Şimdi böyle televizyon karşısında çaresiz beklemek, umut etmek, sevdiklerine dair bir küçücük ses bekleyenleri hissetmek, sevinmek, üzülmek…
Yaşadığımız her an mucize, hayatta kaldıysak şans resmen…
Deprem bilimcilerin bas bas bağırdıkları o güç geldi işte, minik çaplı tsunamisini bile yaptı…
Depremin sesini de tespit ettiler duydunuz mu? Ömrünü sese, müziğe adamış biri olarak hiç duymak istemediğim ses…
İzmir’de Bayraklı’da yıkılan binaların halini görmüşsünüzdür, kumdan kaleler bile daha sağlamdır sanırım. Nasıl izin verildi de bu binalar kondu oraya, nasıl kondu da kontrol edilmedi? Nasıllar, niçinler, nedenler???
Yitip giden çocukluklar, gençlikler, umutlar, yarınlar…
Her an yeni bir ses bekliyoruz adlarını ezberlediğimiz apartmanlardan…
Emrah Apartmanının hazin hikayesi de “kader” deyip sükunetle olayı kabul etme konusuna delirip, “deprem kader değildir” diyorsun…
1992’de Erzincan depreminde yitirilen torun Emrah’ın adının verildiği apartman… daha da güçlü yapılması gereken apartman…
Sonra Doğanlar, Yağcıoğlu, Karagül, Rızabey apartmanları…
Öğretmenler, öğrenciler, çocuklar, diş hekimine giden hastalar, berberde traş olanlar…
Suyun öte yanındaki Sisam’da hayatını yitiren genç kardeşimizin hikayesi de derin…
Gazeteci olan baba deprem haberi yapıyor, sokaklarda koşturuyor, kayıt alıyor.Ve hayatını yitiren çocuklardan birinin kendi çocuğu diğerinin de oğlunun kız arkadaşı olduğunu sonradan öğreniyor…
Enkaz altından sağ çıkabilenlerin anlattıklarından hala ders almayan birileri varsa…
Kafalarına vura vura anlatalım
“gerçekler üstümüze yıkılıp, bize mezar oluyor…”
30 Ekim 2020 14:51’de olan ve saniyelerin yıl gibi hissedildiği depremin üstünden saatler geçti…
3 yaşında hayata tutunan Elif Bebeğin kurtarılmasındaki gibi mutluluk gözyaşlarımız sel olsun istiyorum…
ve mucizelerin çok yaşanmasını…
